Arabsko- i hebrajskojęzyczna poezja miłosna i bachiczna w Hiszpanii muzułmańskiej X, XI i XII wieku. Treść – forma –wpływy
Dr hab. Przemysław Turek (Instytut Bliskiego i Dalekiego Wschodu UJ)
Arabsko- i hebrajskojęzyczna poezja miłosna i bachiczna w Hiszpanii muzułmańskiej X, XI i XII wieku. Treść – forma –wpływy
Burzliwa politycznie epoka schyłku kalifatu kordobańskiego oraz państewek dzielnicowych była także złotym okresem mecenatu: klasyczna forma kasydy została tematycznie wzbogacona o połączenie tematyki miłosnej, bachicznej, floralnej i panegirycznej. Poematy traktujące o miłości dworskiej mówiły w języku mistycznym o boskiej i ludzkiej miłości. Kunsztowne nowe formy typu muwaszszaha uprawiali zarówno poeci języka arabskiego, jak i hebrajskiego, w tradycję arabską wchłonięte zostały elementy romańskie, a utwory kolejnego nowego gatunku, zadżalu, komponowano wyłącznie w dialekcie andaluzyjskim języka arabskiego. Wykład stanowi krótką analizę wybranych gatunków ze względu na formę i treść, przywołuje nazwiska najwybitniejszych twórców wspomnianego okresu: Wallady, Ibn Zajduna, Ibn Quzmana, Ibn Gabirola, Jehudy ha-Lewiego, a także stawia tezę, że to najprawdopodobniej dzięki poezji andaluzyjskiej rozpowszechnił się w Europie rym.
Osoba publikująca: Janusz Smulski